लेखक-प्रसाद
कथा विस्तार-सीड पाटील
ही कथा प्रसाद ने लिहिली आहे परंतु या कथे मध्ये मि बदल केला आहे तो तुम्हाला जरूर आवडेल
सरीता खिडकीपाशी उभं राहून रोहीतची वाट बघत होती. रोहितची ट्युशन वरून परत यायची वेळ झाली होती. आज तो चारलाच येणार होता आणि नेमका पंकजचा फोन आलेला की तो पाच वाजल्यापासून मोकळाच आहे. रोहित हा सरिता आणी राकेशचा एकुलता एक मुलगा ! आता तिला प्रश्न पडला की रोहीतला दोन तास कूठे अडकवून ठेवावं. क्षणभर तिला लाजच वाटली स्वतःची, हे काय करतोय आपण? गेल्या काही दिवसांपासून काय झालंय आपल्याला! नववीत असलेल्या,वयात येणार्या मुलापासून लपवून काय करतोय आपण! का हा अट्टहास!? हे सगळं जर रोहीत ने पाहिलं तर काय विचार करेल तो?
आपली आई अशी इतकी वहावत चाललेली पाहून काय वाटेल त्याला? छे छे! काय चाललंय आपलं; आयुष्यभर कधी परपुरूषाकडे डोळे वर करून पाहिले नाही आपण आणि आता या वयात हे काय चाळे सूचतायंत!
पण हे शरीर पण बंड करून उठतंच ना सारखं.
सारखी आग का लागलेली असते यात..
कधीच विझत नाही, का होतंय हे असं??
तसं सरीताचा नवरा तिच्या पेक्षाही उजवा, छानच. लग्नानंतर बरीच वर्षं सुख दिलं त्याने तिला.थोडा गरिबीत पण चांगला संसार केला.
तीन खोल्या होत्या रहायला पण आताशा थकून जायचा तो लवकर. प्रायव्हेट कंपनीत लोड खूप. तरी त्याने सरीताला नोकरीच्या जोखडात बांधलं नाही.स्वतः कष्ट करून संसार उभारला. पण आताशा त्याचा रसिकपणा कमी झाल्या सारखा वाटायचा तिला. मित्र मंडळीतच रमायचा. कधीतरी दोन चार पेग,मित्रांबरोबर पार्टी एवढंच काय तो!तीही मग दुर्लक्ष करायची की जाऊदे राबतोय ना तो घरासाठी, मग थोडी मजा करू दे की! पण त्याचं लक्ष कमी होऊ लागलं तिच्याकडे हळूहळू.
त्यात आता रोहीत मोठा होत होता. तो आणि राकेश कॉटवर झोपत असत आणि सरीता गादी घालून खाली जमिनीवर. खूपदा तिला जूने दिवस आठवत. अगदी नवीन असतांना ती राकेशला सोडून झोपूच शकत नसे रात्रीची. त्याच्या मिठीत उबदार वाटे तिला. खूप छान. तोही बिलगून झोपायचा तिला.फार आश्वस्त आणि सेक्युअर्ड वाटायचं तिला. पण रोहीत मोठा होऊ लागला तसंतसं त्यांच्यात अंतर वाढू लागलं.
दिवस भर राकेश कामाला बाहेर आणि रोहीत त्याच्या व्यापात. सरिताला दिवस खायला उठे. त्यात तिचं शरीर आता जास्तच भरत चाललेलं, नव्या नव्हाळी सारखं!
तिची तहानच भागेना झाली तिला कळेना काय होतंय. अख्खा दिवस तिच्या अंगावर यायचा; टीव्ही तरी बघून किती बघणार. शिवाय तिला मैत्रीणीही नव्हत्या फारशा अबोल असल्यामुळे! माहेर बरंच लांबचं.आणि त्यात आता हे दिवसेंदिवस 'डिमांडींग' होत चाललेलं शरीर!
तिच्या शरीराचं तिला नवलच वाटत होतं. इतकी वर्षं खाऊ पिऊ घालूनही त्याची भूक कायमच कशी दिवसेंदिवस वाढतच चाललेली. शिवाय वयाने आलेली स्थिरता, घेतलेली काळजी यामुळे तिचे अवयव जास्तच वळणदार, भरीव होत चाललेले विचीत्रच ! एकदा संध्याकाळी अशीच ती टीव्ही बघत बसलेली; रूषी कपूर आणि डिंपलचं sensational song सुरु होतं - जाने दो ना..!
ती पार हिरमुसली झाली. तिचा विरसच झाल. तिने चूपचाप त्याचं गरम पाणी काढलं आणि चहा ठेवला.तो वैतागून टीव्ही बंद करत म्हणाला हे काय पहात असतेस दिसभर! हे वय आहे का तुझं हे असलं पहायचं?? भावना चाळवतात याने, त्यापेक्षा महिला मंडळ जॉईन कर एखादं. वेळ बरा जाईल,चार बायकांशी ओळखी होतील! तिलाही पटलं ते. खरंच नकोच बघायला हे असलं, वये का आपलं आता? हल्ली बिघडत चाललोय का आपण? कुठेतरी मन गुंतवायला हवं पण जॉब तर राकेश करूच देणार नव्हता..
मग..महीला मंडळ..?नकोनको तिथं रिकामटेकड्या शिष्ट बायका.. नटणं मुरडणं आणि गॉसीपींग करणार्या.. नकोच. मग तिला अचानक आठवलं की जवळच कॉम्पुटर क्लासेस सुरु झालेत. सुशिक्षित महिलांसाठी काही चांगले कोर्सेस होते तिथे. तेच जॉईन करावे नवीन काही शिकायला मिळेल. वेळही चांगला जाईल आणि महत्वाचं म्हणजे हे शरीर तरी गप्प बसेल. मग संध्याकाळीच ती क्लासचा तपास करून फीस आणि टायमिंग विचारून आली आणि दूसर्या दिवशी राकेशची परमिशन घेऊन तिने क्लास जॉईन केला.
क्लासची वेळ ही सोयीस्कर होती दुपारी तीन तास. तरी तीच्याकडे बराच वेळ असे कारण रोहीत शाळेतून आला की लगेच चारला ट्युशनला जाई आणि सहा साडेसहाला येत असे. तिच्याकडे बर्यापैकी मोकळा वेळ असे.
क्लासच्या पहिल्या दिवशी ती मोठ्या उत्साहाने निघाली.सलवार कमीज, घड्याळ आणि लांबसडक वेणी!
खूप दिवसांनी ती अशी बाहेर पडत होती.
खूप आनंदात होती ती.क्लास तसा जवळच होता म्हणजे पायी थोडा लांब पण ती पायीच निघाली रमत गमत क्लासमधे पोचली. तिच्या सारख्याच बर्याच गृहीणी आलेल्या होत्या.त्यांचा चिवचिवाट चाललेला पाहून तिला एकदम फ्रेश वाटलं.
एक दोघींशी जूजबी बोलून ती कामाला लागली.
एवढ्यात तिला आवाज आला की नवीन सर आले, नवीन सर आले बहूतेक कूणीतरी नवीन जॉईन झालेलं. एवढ्यात एक सुंदर fregrence तिच्या नाकाला जाणवला. कूठला बरं perfume.. हा म्हणत तिला नाव आठवेना. पण वास खूप छान येत होता.
त्या पाठोपाठ पंकज सर आले!
सर कसले 26- 27 वर्षांचा तरूण मुलगाच!
बर्यापैकी गव्हाळवर्णीय, सहा फूट उंच, कमावलेलं पिळदार शरीर, केसांच्या बटा कपाळावर रूळताय,अत्यंत धारदार नाक आणि नाजूक पातळ ओठ जणु दगडात कोरलेलं रेखीव सुंदर शिल्पच...!
ती थोड्या वेळ त्याच्याकडे बघतच बसली. सैल टी शर्ट आणि जिन्स मधे जास्तच रांगडा वाटत होता. एका हाताने केस बाजूला सारत त्याने बोलायला सुरूवात केली. अहाहा! काय छान आवाज होता त्याचा अगदी खर्जातला!
त्याने सांगितलं की त्याचं इंजिनियरिंग नुकतंच पूर्ण झालंय आणि दूसरा चांगला जॉब मिळेपर्यंत तो हा जॉब करणार होता.
क्लासमध्ये येताच पंकज म्हणाला की चला मुलींनो आपण शिकूया...! तेव्हा बायकांमध्ये एकच हशा पसरला.आम्ही काय मुली आहोत का? कूणीतरी बोललं. तेव्हा तो मिश्कीलपणे म्हणाला,की तुम्ही माझ्या वर्गात आहात आणि मी तुम्हाला शिकवतोय म्हणजे तुम्ही मुलीच आहात आणि असंही मनाने तरूण असावं हो! त्याच्या या बोलण्याने सगळेच एकदम फ्रेश झाले. तिलाही अचानकच आतून एकदमच उत्साही वाटू लागलं.
मनावरचं मळभ आणि मरगळ दूर झाल्यासारखं..!
तो हुशारही वाटत होता, सगळ्या कंसेप्ट व्यवस्थित समजावून सांगत होता. तिलाही इंटरेस्ट वाटू लागला शिकण्यात. ती त्याच्याशी कामाशिवाय फारसं बोलत नसे;अघळ पघळ तर मुळीच नाही.मात्र बरेचदा बाईक वरून येतांना दिसला की त्याला पाहून तिच्या हृदयाचा ठोका चूकत असे. खूप मॅनली वाटे तो तिला बाईकवर पण असले विचार मनात आले की ती लगेच झटकून टाके! आपण एका मोठ्या मुलाची आई आहोत आणि हे विचार करायचं आपलं आता वय नाही हे ती हजारदा घोकत असे.पण मन ते मनच शेवटी!
हल्ली ती खूपच फ्रेश फील करू लागली होती उगीचच! रोहीतलाही आईमधला हा फरक जाणवत होता.आई आता जास्त फ्रेश असते असे त्याला वाटू लागले. राकेशला मात्र काहीच फरक पडत नव्हता कारण असंही त्याचं तिच्याकडे फारसं लक्ष नसे. त्याच्या दृष्टीने एकच महत्वाचं होत की ती कूठेतरी बिझी आहे ना मग बरंय! दोन चार महिन्यातून तो तिला जवळ घेत असे आणि सगळा कार्यक्रम एकदाचा पार पाडत असे. तसं त्याने एक दिवशी त्याचा कार्यक्रम आटपला पण सरीताचं काही मन लागेना; काही इच्छाच होईना तिची त्याच्याबरोबर. मग रागवून राकेशनेही नाद सोडून दिला.काहीही नाटकं असतात तुझी, किती भाव खातेस तो पुटपुटला..! पण तिचं लक्षच नव्हतं त्याच्याकडे, तिला आश्चर्य आणि भिती या गोष्टीची वाटत होती की तिला सारखा सारखा पंकज का आठवतोय!
शी! शी! हे काही चांगलं नाही,हे काही खरं नाही, अभ्यासात मन लावायला हवं असं ती उगाचच स्वतः मनाला समजावत बसायची.अशातच क्लासमध्ये सगळ्या बायकांनी ठरवलं की साडी नेसून एकदिवशी सगळ्यांनी क्लासला यायचं.साडी डे सेलिब्रेट करायचं सगळ्या बायकांनी ठरवलं.तेवढीच गंमत आणी चेंज जरासा. फोटोस वगैरे बायका म्हणल्यावर या गोष्टी गृहीतच धराव्या लागतात.तिलाही सगळ्यांनी बजावून सांगितलं की साडी नेसून यायची आणि थोडासा मेकपही चालेल कारण सगळ्यांना गृप फोटोही काढायचे होते.तिने घरी येऊन सगळ्या साड्या कपाटातून काढल्या, त्यातली पांढरी सोबर साडी सिलेक्ट केली.त्यावर मॅचिंग ब्लॉउज आणि परकर शोधला. कानात मोत्याचे डूल आणि मोत्याचाच साधा सर! दूसर्या दिवशी तीने छान केस धूतले एक बर्यापैकी फेसपॅक लावला. साडी नेसली,ब्लाऊज जरा घट्ट वाटला तिला मग आपण जाड होत चाललोत का? वजन कमी करायला हवं असं काहीसं ती स्वतःलाच पुटपुटली. तिने मग लागलीच दाट काळ्याभोर केसांची लांबसडक वेणी घातली, डूल,सर घातली आणि बारीक काजळाची रेघ ओढली.आरशात पाहून स्वतःचं हे मनमोहक नजारा पाहून ती स्वतावरच खूष झाली आणि सगळं आवरून क्लासमधे आली.
सगळ्या बायकांनी तिच्या केसांचं,साडीचं खूप कौतुक केलं.एवढ्यात पंकज क्लासमधे शिरला आणि पाहतच राहीला तिच्याकडे! साडीत किती वेगळी दिसत होती ती...थोडीशी भरलेली,गोरीपान गुबगुबीत ! तिची भरदार छाती, पोटाला पडणार्या जीवघेण्या सुंदर घड्या, वळणदार काहीसं स्थूल शरीर...!
त्याने मनाला आवर घालत शिकवायचा प्रयत्न करू लागला.पण त्याचं लक्ष सारखं तिच्याकडेच जाई. किती सेक्सी आहे ही, इतके दिवस का आपल्याला जाणवलं नाही.एकदा तरी तिच्या मऊ पोटाला चिमटा घेऊन पहावा असं त्याच्या मनात आलं आणि त्याने जीभ चावली!
तोच वर्गात हशा पिकला आणि तो भानावर आला की सगळ्याजणी त्याच्याकडेच पहातायत..!
छे ! छे! हे काही खरं नाही असं म्हणत त्याने शिकवणं आवरतं घेतलं.क्लास संपल्यावर सगळ्याजणी गृप फोटोसाठी उभ्या राहील्या.एवढ्यात पंकजला पण कोणीतरी ओढून आणत सर तुम्ही पण या असं म्हणलं आणि नेमकं सरिताशेजारी उभं केलं. तिला त्याच्याखेटून उभेराहून अचानक त्याच्या बळकट, कमावलेल्या शरीराची ऊब जाणवली आणि तो मंद सुवास.. आहाहा..!
तो पण पहिल्यांदाच असं कोणा बाईला इतकं खेटून ऊभा राहिला होता.तिचा ओझरता स्पर्शही त्याला हवाहवासा वाटत होता.तिला खेचून आपल्या मिठीत घ्यावं अशी अनावर इच्छा झाली त्याला. हे फोटो सेशन कधीच संपू नये असं वाटत होतं त्याला पण फोटो काढून झाले आणि तो लगेच भानावर आला. नाइलाजाने त्याला तिच्यापासून दूर व्हावं लागलं.एवढ्यात मोठ्याने ढग वाजण्याचा आवाज आला आणि त्या पाठोपाठ विजांचा कडकडाट! थोड्याच वेळात मुसळधार पाऊस सुरू झालाही.अवेळी आलेल्या अशा पावसाने सगळ्यांचीच फजिती झाली.पाऊस बेहोश होऊन कोसळत होता; त्याची थांबण्याची काही चिन्हं दिसेनात. बाहेर जोरदार पाऊस कोसळत होता जोरदार वारे वावटळ...!
चक्राकार फिरणारे वारे जे आपल्या बरोबर सगळंच घेऊन जातात...!
घरी जाणं तर भागच होतं सगळ्यांना पण पाऊस काही थांबायला तयार नव्हता. ज्याला जसं जमेल तसं जो तो घरी निघण्याची तयारी करू लागला.सरीतालाही प्रश्नं पडला की घरी कसं जावं? राकेश तर दूर कंपनीत.त्यामुळे तो तर काही घ्यायला येऊ शकणार नव्हता.आणि चालत जायचं तर भिजण्याशिवाय गत्यंतर नव्हतं कारण तिने छत्री आणलेली नव्हती. आणि या मुसळधार पावसात रिक्षा मिळणं मुश्कील होतं. म्हणून मग तिने नाइलाजाने निघण्याची तयारी केली. एवढ्यात पंकजचं लक्ष तिच्याकडे गेलं आणि एवढ्या पावसात कसं जाणार तुम्ही त्यापेक्षा मी तुम्हाला घरापर्यंत सोडून देतो असं तो म्हणाला! तिला संकोच वाटला. उगाच माझ्यामुळे तुम्हाला त्रास कशाला? जाईन की मी असं म्हणत तिने नकार दिला. त्यात त्रास कसला..! अहो माझं घरही त्याच रस्त्याला आहे. त्या निमित्ताने तुमचं घर पहाणं होईल आणि फारच त्रास देताय तुम्ही मला असं वाटत असेल तर भरपाई म्हणून एक कप चहा द्या मला मग तर झालं तो मिश्कीलपणे तिला म्हणाला. आता मात्र तिला त्याला नकारणं अवघड झालं. आणि दोघंही बाईकवर निघाली.
बाहेर पाऊस वेड्यासारखा कोसळत होता तिला त्याच्या मागे बाईकवर बसण्याचा आधी संकोच वाटला पण मग त्याशिवाय गत्यंतरच नव्हते.ती हलकेच सिटवर बसली काहीसं अंतर राखून. त्यावर तो म्हणला की मला पकडून बसलात तरी चालेल. पडायचंय का तुम्हाला खाली..? रस्ते पाहीलेत ना किती निसरडे आहेत. मग तिने नाइलाजाने त्याच्या कंबरेला हाताने धरले.पाऊस धुवांधार कोसळतच होता गार वारं आणि ती दोघंही चिंब भिजलेली! क्षणभर तिला वाटलं की याला असंच बिलगून बसावं.आणि हा प्रवास कधीच संपू नये. गाडी पण किती छान चालवतो हा अगदी हळूवार! सगळे खड्डे टाळत.!एवढ्यात तिचं घर आलंच. तिची साडी आणि त्याचे कपडेही पाण्याने चिंब ओले झाले होते. ती पटकन गाडीवरून उतरली. पांढर्या ओल्या साडीत ती आणखीनच सेक्सी वाटली त्याला.पण त्याने तो विचार लगेच झटकून टाकला. तीने थँक्यू म्हणत त्याचे आभार मानले. तोही इट्स ओके म्हणून जायला वळला, तेवढ्यात ती त्याला म्हणली की सर याला काय अर्थय?मी जसं तुमचं ऐकलं तसं तुम्हीही माझं ऐकायलाच हवं ना !
तुम्हाला दिलेल्या त्रासाची भरपाई द्यायला नको का? एक कप चहा तरी घ्यायलाच हवा तुम्ही! शिवाय किती ओले झालात. टॉवेल ने थोडे कोरडे व्हा आणि मग जा. त्याला ही मग नकार नाही देता आला!